Zrobiło się okno pogodowe w niepogodę, krótki spacer, tylko na wyprostowanie kości. No i jak spacer do z aparatem bo a nuż natoczy się jakaś okazja. I proszę, Kania Czarna już jest, więc tym razem dołącza Kania Ruda. Zapraszam do oglądania.
…szukajcie zawsze Jego OBLICZA Ps 105,4
Nie dawno udało mi sie zrobić zdjęcie, może nie najlepsze ale dobre (lub bardzo dobre), kukułki. Niestety jak to ja, nie skopiowałem lub przypadkowe usunąłem wszystkie te zdjęcie. Więc pragnienie by zrobić jeszcze raz zdjęcie kukułki wróciło… i przypadkiem sie poszczęściło 🙂 towarzyszył temu gąsiorek z swoją lubą. Zapraszam do oglądania.
Jadąc na krótki spacer przed odwiedzinami zauważyłem na polu kilka ptaków szponiastych. Niestety jechałem drogą wojewódzką (lub jakaś główna droga) więc trudno się było natychmiast zatrzymać. Zawróciłem, potem znowu aż zjechałem na boczną drogę prostopadłą do głównej. Byłem trochę dalej niż chciałem ale udało się zrobić parę zdjęć. Zapraszam do oglądania.
Chyba każdy fotograf natury, fotograf ptaków, ma w sobie marzenie sfotografować sowę. Jest to także moim marzeniem. Raz mi się „udało” lecz puchacz znajdował się w klatce w parku ornitologicznym, więc „wyzwanie nie zaliczone”. Dziś chciałbym podzielić się krótka sytuacją w której udało mi się uchwycić PÓJDŹKĘ. Mała sowa ale mnie zaskoczyła w środku dnia. Było to około godziny 16, ani jednej chmury na niebie. Przelatywała czy patrolowało okolicę tego nie wiem bo drugi raz jej nie spotkałem. Więc dziś jedno zdjęcie ale takie które otwiera nowe możliwości i mobilizuje do czegoś więcej.
Zdjęcia z rezerwatu Płone Bagno to dla mnie prawdziwa podróż w inną rzeczywistość. To miejsce jest absolutnie niezwykłe — dzikie, ciche, pełne tajemnicy i tych małych, nieoczekiwanych spotkań z naturą, które potrafią poruszyć człowieka do głębi. Każdy krok pośród mchu, traw i torfowisk przypomina, że wciąż istnieją przestrzenie nietknięte przez pośpiech świata.
Płone Bagno zachwyca swoją surowością, a jednocześnie delikatnością życia, które w nim pulsuje. Stojąc tam z aparatem, człowiek czuje, że jest gościem w królestwie natury — i że trzeba o nie dbać z pełną odpowiedzialnością. Bo takie miejsca nie rodzą się na nowo, jeśli je stracimy.
I właśnie tu najbardziej czuć, jak niesamowite jest mieć swoją pasję. To ona pozwala nam wyrwać się z codziennego biegu, zatrzymać na chwilę, odetchnąć głębiej i spojrzeć na świat z nową wdzięcznością. Fotografia daje mi ten oddech — a Płone Bagno tylko go pogłębiło.
Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się, czy warto wyruszyć „tylko na chwilę” w takie miejsca — warto. I to bardzo.