Kategoria: Ptaki

Bogatka 😉 W tym miejscu, gdzie rozstawiłem swoje zasiadki na ptaki, pojawiło się kilkanaście energicznych bogatek. To niewielkie, żółto-czarne ptaki, które od razu przyciągają wzrok swoją ruchliwością i ciekawością. Każda z nich podlatywała blisko, jakby chciała sprawdzić, kim jest nowy gość w ich świecie. Obserwowanie, jak przeskakują z gałęzi na gałąź, było prawdziwą przyjemnością. Bogatki są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych ptaków w naszych lasach i ogrodach, a jednak za każdym razem potrafią zachwycić. Ten poranek spędzony w zasiadce dał mi chwilę wyciszenia i oderwania od codziennego pośpiechu. To był naprawdę piękny czas – po prostu ja, natura i one.

To była zasiadka, którą przygotowywałem przez kilka dni z cierpliwością i uważnością. Każdego dnia doglądałem miejsca, starannie wysypując ziarno w odpowiednich punktach, tak aby ptaki zaczęły traktować je jak jedno z wielu miejsc, które odwiedzają w poszukiwaniu pożywienia – a nie jako jedyne źródło jedzenia.

Dziś mogę wreszcie podzielić się pierwszymi efektami tej pracy. Na zdjęciach zobaczycie czubatkę i sikorkę ubogą, a dla towarzystwa – zawsze ciekawskiego kowalika. Chwile spędzone w obserwacji tych małych mieszkańców lasu przypominają, jak ważna jest cierpliwość i szacunek wobec przyrody.

Zapraszam do oglądania!

Czasem najlepsze zdjęcia wymagają nie tylko dobrego sprzętu i znajomości terenu, ale przede wszystkim cierpliwości. Tego dnia nad rzeką Ouvèze w Ardèche wszystko było dopięte na ostatni guzik: miejsce sprawdzone wcześniej, statyw ustawiony, tło przeanalizowane. Jedynym przeciwnikiem okazało się słońce, które świeciło z zawziętością, tworząc mocne kontrasty i trudne warunki do fotografowania.

A jednak — właśnie w takich momentach przyroda uczy pokory. Przez kilka godzin czekałem na tę jedną chwilę, aż zimorodek pojawi się na swoim ulubionym konarze. Gdy w końcu przyleciał, wszystko nabrało sensu. Intensywne barwy jego piór odbijały światło, a nawet te kontrasty stały się częścią opowieści.

To była chwila nagrody: spotkanie z małym, szybkim klejnotem rzeki. Chwila, która przypomina, że fotografia przyrodnicza to nie tylko obraz — to przeżycie, cisza i ogrom satysfakcji, kiedy natura pozwala się podejść naprawdę blisko.

Dziś na zdjęciach króluje modraszka.
Mam do niej szczególną słabość. Mała, pełna energii, zawsze w ruchu. Chyba najmniej płochliwa z całej tej drobnej ekipy, a ten niebieski… cóż — mój ulubiony kolor nie mógł trafić lepiej. Temu wszystkiemu towarzyszyła też koleżanka bogatka i dołączyła się sójka.

To była zasiadka. Miejsce może nie idealnie przygotowane, ale za to praktyczne i skuteczne. Odrobina ziaren, dobrze dobrany patyk przywiązany do obalonego drzewa, kamuflaż… i przede wszystkim cierpliwość. Reszta przyszła sama.

Bogatka przylatywała pewnie, jakby dokładnie wiedziała, że to jej scena. Krótkie przysiady, szybkie spojrzenia, błysk oka i znów w ruchu. Ten nieustanny taniec sprawia, że trudno oderwać od niej wzrok — i jeszcze trudniej przestać naciskać spust migawki.

Czasem nie potrzeba idealnych warunków ani spektakularnych scenerii. Wystarczy mały ptak, chwila ciszy i uważności — a natura robi resztę.

To była prawdziwa zasiadka nad rzeką Ouvèze w Ardèche, pełna ciszy, skupienia i szukania idealnego kadru. W końcu pojawił się on — pluszcz, niezwykły ptak rzek górskich. Niski, krępy, z białą piersią i ciemnym upierzeniem, poruszał się pewnie po kamieniach, zanurzał w wodzie i nurkował jak mały akrobata. To jeden z nielicznych wróblowatych, który potrafi chodzić po dnie rzeki i pływać pod wodą, a jego obecność świadczy o czystości środowiska.

Obserwowanie go i próba uchwycenia właściwego światła — tak, by jego sylwetka wyraźnie odcinała się od nurtu — było pięknym wyzwaniem. Ta sesja uświadomiła mi też ograniczenia mojego sprzętu – obiektywu. Właśnie dlatego coraz poważniej myślę o zakupie jaśniejszego…

Dzisiejsze przedpołudnie spędziłem nad Rodanem – w ciszy, z dala od pośpiechu, pozwalając sobie na chwilę zwyczajnego odpoczynku na łonie natury. Nic spektakularnego, żadnych wielkich spotkań czy wyjątkowych ujęć. A jednak… zapraszam Was do małej przygody, bo czasem to, co proste, najpiękniej odsłania Boże stworzenie.

Rzeka płynęła spokojnie, jakby sama chciała zwolnić mój rytm. Rodan jest niezwykły – potężny, pełen historii, łączący Alpy z Morzem Śródziemnym. Zawsze niósł ze sobą życie: dla ludzi, zwierząt, ptaków. Patrząc na jego nurt, można poczuć, że ma w sobie coś z modlitwy – nieustanny ruch, który przypomina o tym, że wszystko płynie z rąk Stwórcy.

Dziś pozwoliłem sobie po prostu być. Z aparatem, z ciszą, z wdzięcznością za to, co zostało dane. Te zdjęcia to drobne fragmenty tego poranka – proste, spokojne, ale prawdziwe. Czasami nie potrzeba niczego więcej.

Niby ten sam dzień, a potrafi zaskoczyć zupełnie inną historią. Zmiana strony zatoki, inne światło, inna przestrzeń — i nagle bohaterem staje się błotniak stawowy. Lekki, płynny w locie, jakby rysował powietrzem linie nad trzcinami.

Król jest niby jeden — bielik. Jednak tego dnia upał zrobił swoje. Falujące powietrze sprawiło, że nawet spotkanie z nim nie dało idealnej ostrości. Za to błotniak latał wyżej, ponad drgającą warstwą gorąca, i właśnie dzięki temu — lub dzięki niemu — zdjęcia wyszły ostrzejsze i spokojniejsze w odbiorze.

Takie są te miejsca. Piękne, żywe, nieprzewidywalne. Zatoka Elbląska po raz kolejny pokazała, że to wspaniała przestrzeń do fotografowania ptaków i natury — niezależnie od planów, zawsze z czymś wartościowym do opowiedzenia w kadrze.

Zatoka Elbląska – Rezerwat Przyrody
To jeden z najcenniejszych obszarów wodno-błotnych północnej Polski, prawdziwy ptasi raj, gdzie trzcinowiska, rozlewiska i otwarte wody tworzą idealne warunki do życia i lęgów wielu gatunków ptaków.

Letni dzień nad Zatoką Elbląską miał być poświęcony bielikom. Plan był prosty, oczekiwania duże — ale w fotografii przyrody to natura zawsze rozdaje karty. Bielik pojawił się tylko na chwilę, wystarczająco długo, by zostawić po sobie kilka kadrów i poczucie spotkania z prawdziwym władcą tego miejsca.

Reszta dnia należała do trzcin i ich mieszkańców. Wśród szumu wiatru i cichych odgłosów bagien dał się zauważyć trzciniak — niepozorny, ale doskonale wpisany w ten krajobraz. To on przypomniał, że w ptasim raju nie liczy się tylko to, co spektakularne, lecz także to, co dyskretne i ukryte.

Takie dni uczą pokory i cierpliwości. Tyle udało się zobaczyć i zatrzymać w kadrze. Zapraszam do oglądania.